Recensie: Finnemans
Als alles ineens anders wordt
Finns leven is wat je bijna clichématig normaal kunt noemen. Hij gaat met zijn vader het bos in, de moeder wacht thuis al met het eten en er heerst een en al harmonie. Maar zoals dat zo vaak gaat, de schijn bedriegt. Op een dag komt Finn thuis en treft zijn vader in de woonkamer aan, gekleed in een jurk van zijn moeder. Binnen enkele seconden begint Finns vertrouwde wereld te wankelen. Hij is in shock.
Tot die tijd was hij een gewone vijftienjarige puber en deed wat jongens op die leeftijd doen; aftrekken met het oog op een pin-up poster boven bed, stoerdoen tijdens het paintballen met vrienden en eerste flirtpogingen ondernemen met een klasgenootje.
De ontdekking dat vader Roelof liever een vrouw wil zijn, verstoort dit puberleven behoorlijk. Finn wordt zonder pardon in de wereld van de volwassenen geslingerd, ook omdat zijn ouders in hun hulpeloosheid juist bij hem te rade gaan.
Op een leeftijd waar de jongen op zoek is naar zichzelf, naar een eigen identiteit, blijkt de identiteit van zijn rolmodel, zijn vader, helemaal niet te kloppen en wordt aan hem gevraagd om zijn wereldbeeld zomaar overhoop te gooien. Dit is te veel voor Finn, hij trekt zich meer en meer terug. Zelfs het meisje dat hij op het oog had, stoot hij terug, bang dat het geheim van zijn gezin uit zou komen.
Dit meisje blijkt echter zijn redding. Lizzie (tegelijkertijd kwetsbaar en stoer gespeeld door Abbey Hoes) is alles behalve terughoudend en confronteert Finn met zijn probleem. Zij is dan ook degene die het hem mogelijk maakt om met andere ogen naar zijn vader te kijken.
De tweede aflevering van de One Night Stand serie is hiermee weer een ‘coming of age’-verhaal. Regisseur Thomas Korthals Altes slaagt erin de verandering van Finn, de tweestrijd waarin hij zich bevindt, overtuigend over te brengen. Op het ene moment is hij nog een kind dat huilend onder zijn bed kruipt. Twee tellen later heeft hij zijn eerste seksuele ervaringen en is hij op weg een man te worden. De titel vat dit heel mooi samen. Finnemans is niet alleen een troetelnaam voor de protagonist, het woord suggereert ook de worsteling met zijn eigen mannelijkheid.
Het enige minpuntje is dat de film in te korte tijd te veel probeert op te lossen, waardoor er niet genoeg tijd is om ruimte te geven aan alle lagen van de problematiek. De twijfels en schuldgevoelens van de vader, de teleurstelling en zoektocht naar een oplossing van de moeder en de gevoelschaos van Finn, alles wordt binnen vijftig minuten opgelost.
De uitstekende cast maakt dit gelukkig weer goed. Remko Vrijdag zet overtuigend een man in het verkeerde lichaam neer en Susan Visser weet ook in korte scènes de machteloosheid en onzekerheid van moeder Myla uit te beelden. De grootste prestatie levert echter de jonge acteur Jelmer Ouwerkerk die zonder overdrijvingen een uit evenwicht gebrachte, gekwetste jongen verbeeldt die op de grens tussen kindheid en volwassenheid staat.
Door een terughoudende cameravoering en een goede dosering van extreme close-ups, beleeft de kijker het verhaal aan de ene kant door Finns ogen, maar ziet tegelijkertijd ook van dichtbij wat de gebeurtenissen met de jongen doen. Hierdoor ontstaat een gevoelig beeld van en jongen die zijn eigen wereld in een klap ziet veranderen. Het is bijzonder knap dat Korthals Altes dit weet te vertellen zonder er een en al drama van te maken. Er mag ook gelachen worden en dat maakt het verhaal juist realistisch en aangrijpend.
