Recensie: FLYSK
Maniakale liefde met een knipoog
Het verhaal lijkt simpel, een liefdespaar dat zijn droom wil waar maken heeft op een klein eilandje een hotel opgeknapt en zit te wachten op de eerste gasten. Of beter gezegd: de eerste gast, want het hotel heeft maar één kamer en is bovendien ook het enige gebouw op het hele eiland. De ongewone uitgangssituatie voor een absurd verhaal is geschapen.
De relatie van het stelletje is op zijn zachtst gezegd verwarrend. Op het ene moment vliegen ze elkaar in de haren en maken ze elkaar voor rotte vis uit. Twee tellen later zijn ze zoenend en vrijend op weg naar bed en alleen de komst van de eerste gast weerhoudt hen van de goedmaakseks. Al snel wordt duidelijk dat de vrouw heel andere gevoelens bij ‘de droom’ heeft dan haar man. Terwijl hij probeert vast te houden aan zijn ingewikkeld regelsysteem dat voor één gast ridicuul blijkt te zijn, is zij op zoek naar een ontsnappingsmogelijkheid uit het eenzame bestaan op het eiland. Deze denkt zij te vinden in die ene eerste gast die, geheel in het licht surreële stramien van deze film, op haar toenaderingspogingen in gaat, waardoor de hoteleigenaar zich genoodzaakt ziet om op een drastische manier in te grijpen.
Het eigenlijk best dramatische onderwerp van een stelletje dat uit elkaar gegroeid is en wier droom niet blijkt uit te komen wordt door regisseur Albert Jan van Rees op een tragikomische manier verteld. De kijker zit voortdurend te twijfelen of hij medelijden moet hebben met de neurotische personages of moet lachen om de eigenlijk ronduit belachelijke gebeurtenissen. De overdrijvingen van de hele situatie laten tegelijkertijd de komische en de tragische kant van het verhaal zien. En daarin ligt de kracht van ‘Flysk’; door de serieuze ondertoon worden de grappen niet een en al slapstick, maar behouden ze een zekere pijnlijke scherpte.
Op het eind wordt het verhaal helaas iets te overtrokken, waardoor de humor juist verdwijnt, maar hoe moet je ook een door en door absurd verhaal laten eindigen zonder er nog een schep bovenop te doen? Op het eind kijk je in ieder geval met heel andere ogen naar het aan het begin zo idyllisch ogende eilandje.
