Recensie: Infiltrant
In deze psychologische thriller worstelt Sem (Nasrdin Dchar) als politieagent, die binnendringt in een Marokkaanse bende, met dubbele loyaliteit als kind van een Nederlandse moeder en een Marokkaanse vader. Hoe langer hij zich in deze kring begeeft des te meer ontwikkelt hij een gevoel van broederschap van een echte familie. Maar hoe ver kun je gaan?
Het is meteen raak als Sem op een ruzie afgestuurd wordt en hij midden in een gekrakeel belandt. Hij trekt de vechtenden uit elkaar en raakt vervolgens slaags met de veroorzaker die een daar aanwezige agente bespuugt en haar “hoer” noemt. De dader wordt door Sem als boksbeugel gebruikt en belandt in het ziekenhuis en agent Sem wordt op nonactief gesteld voor het gebruiken van ontoelaatbaar geweld. Voorwaar de toon is gezet. Einde oefening zou je denken maar het tegendeel is waar. Via een omweg wordt hij als infiltrant ingezet om een omvangrijke drugsdeal te ontmantelen.
Naarmate hij dieper in dit milieu terechtkomt gaat hij zich er steeds meer thuisvoelen. Aan welke kant staat hij eigenlijk en wanneer komt dit kat en muisspel uit?
Infiltrant speelt zich bijna volledig af in een Marokkaans milieu. Er is veel geweld en de beelden zijn donker en grijs. Gelachen wordt er nauwelijks. Soms sukkelt de film zelfs in slaap en je moet goed de kop erbij houden om te weten wie wie is en wat diens functie in het geheel is en oh ja…dan is er ook nog een Marokkaanse bruiloft met kleurige kleding, lekkere hapjes en opzwepende muziek en springt er plotseling een vonkje “liefde” over tussen een van de bezoeksters en Sem. Er wordt zelfs gekust, buiten op straat. Maar het blijft allemaal heel kuis.
Deze rolprent is een soort film waarvan er 12 in een dozijn zijn. Het geluid kon ook beter want vaak zijn de acteurs nauwelijks te verstaan. De acteerprestaties zijn uitstekend overigens.
Gouden Kalfwinnaar Dchar zet een levensecht figuur neer die in twee werelden leeft. Gerookt wordt er ook en stevig in de film niettegenstaande een opmerking van een van de bendeleden die zegt ,,mijn vader is gestorven aan longkanker hoewel die nog nooit een sigaret had gerookt!’ Tja…
Nee, het blijft allemaal wat vaag en deja vu. De makers hebben ongetwijfeld veel (buitenlandse) crimi’s gezien en op dit genre voortgeborduurd. Met wat ingrepen en hier en daar wat schaven aan de inhoud had dit een mooie indrukwekkende film geworden.
Regie:
Shariff Korver
Acteurs:
Nasrdin Dchar
Rachid El Ghazaoui (Appa)
Walid Benmbarek
Lengte:
87 minuten
Genre:
Misdaad, Drama
Release:
23 oktober 2014
Trailer:
Gemiste kans?
Recensent: Geert Gielissen
