We schrijven het jaar 1747.
Het is het verhaal van de Joodse plantersfamilie Fernandez in het 18e eeuwse Suriname, de bloeiperiode van de suikercultuur. Tegen deze achtergrond ontrolt zich de rivaliteit tussen de mooie blanke, losbandige ,missy’ Sarith (Gaite Jansen) en haar timide halfzusje Elza die trouwt met de man die Sarith zo graag wil hebben en die haar zou meenemen naar Europa, naar Italië, naar Rome en Florence. Helaas kiest hij voor een ander. Sarith ontsteekt daarop in een tomeloze razernij en krijst: Ik kan iedere man krijgen die ik wil!! En dan is er nog haar altijd aanwezige schaduw, haar hondstrouwe slavin Mini-Mini die letterlijke alles voor haar meesteres doet. Ze slaapt zelfs op een matje voor haar kamerdeur op om bevel in de benen te klimmen en haar meesteres te dienen. Overigens zijn de twee erg verknocht aan elkaar.
Regisseur Jean van de Velde, bekend van onder meer de voetbalfilms ALLSTARS 1 & 2, heeft van deze film, gebaseerd op de gelijknamige roman van Cynthia McLeod, een pareltje gemaakt. Het acteerwerk van de hoofdrolspeelsters ligt op een zeer hoog niveau en de spanningsboog in het verhaal wordt constant gehouden. Zowel Gaite als Yootha weten zeer geloofwaardige personages neer te zetten met wie je, naarmate het verhaal vordert, sympathie gaat krijgen. Nergens daalt het niveau of wordt het belachelijk, een gevaar dat bij een historische film op de loer ligt.
Geweld en seks worden ook bepaald niet geschuwd. Zo opent de film al met een seksscene waarbij vader en zoon dezelfde zwarte vrouw ,bezitten’ en waaruit het gekleurde huisslavinnetje Mini-mini wordt geconcipieerd. Even later wordt een oude vrouw tot pulp geranseld waar Sarith onbewogen bij staat. Als Mini-mini haar smeekt om genade voor de oude vrouw geeft ze haar een klinkende klap in het gezicht. Zo ging dat vroeger. Een arbeider wiens hand in de suikerpers raakt wordt simpelweg afgehakt. Intussen maken de meisjes zich druk om mooie jurken en feestjes in Paramaribo en bekijken met argusogen de nieuwkomers uit Holland. Wat wie weet zit ,hij’ daar wel bij…
Hoewel de film in Suriname speelt en er zelfs ,sranan’ in wordt gesproken, ook door Gaite en dat doet ze niet onverdienstelijk, zijn de opnamen gemaakt in Zuid-afrika, net als de film ,Black Butterflies’ van Paula van der Oest. Het land is zeer geschikt hiervoor en biedt veel mogelijkheden om er te ,draaien’ met name v.w.b. de financiering en de belastingvoordelen.
Loopt dit verhaal nu goed? Ja en nee! Voor Mini-mini wel voor Sarith niet bepaald. Hoe dan? Dan moet je gewoon de film gaan zien.
Recensent: Geert Gielissen
