Recensie: One Night Stand – Speelman
Speelman vertelt het verhaal van een man die ongemerkt zijn leven is kwijtgeraakt en de worsteling om zichzelf terug te vinden.
Acteurs:
Pierre Bokma, Elsie de Brauw, Reinout Bussemaker, Thekla Reuten
Scenario:
Jaap Peter Enderle
Regie:
Klaartje Quirijn
Sweder Speelman leidt een succesvol leven met zijn vrouw, concertpianiste Cecile. Hij krijgt gaandeweg steeds meer het gevoel alleen te staan en een hevige jaloezie steekt de kop op. Vanuit een leegstaand huisje gaat hij Cecile dag en nacht bespioneren.
Je moet als acteur wel heel grote klasse hebben wanneer je tijdens een speelfilm nauwelijks een woord spreekt en de actie met zuiver lichaamstaal invult. Dit kan Steracteur Pierre Bokma met als tegenspeelster Elsie de Brauw.
De film begint als hij – te laat- probeert de concertzaal binnen te komen en pontificaal door een zaalwacht wordt tegengehouden wat bijna tot een handgemeen leidt. Na het concert, in haar kleedkamer, komen enthousiaste fans langs (Reinout Bussemaker en Thekla Reuten) en hij zit erbij als een toeschouwer.
Zwijgend rijden ze naar huis en raken ternauwernood een overstekende kat die blijft zitten in het felle schijn van de koplampen van hun auto.
In de echtelijke sponde doet Sweder een schuchtere poging om haar te verleiden maar zonder succes. ,, Zou ze een ander hebben? zie je hem denken. Daarop besluit hij om haar te gaan bespioneren vanuit een vervallen villa in de bossen rondom de echtelijke woning. Hij ziet hoe ze opstaat, eet, telefoontjes afhandelt, alleen achter een glas wijn zit en hoe ze hem belt maar hij neemt niet op. Zijn jaloezie stijgt ten top als er een jonge man zit, een leerling, met wie Cecile vriendschappelijk omgaat.
Sweder raakt steeds meer verstrikt in zichzelf. Als Cecile weer een concert geeft zit hij in de zaal. Ze merkt hem op maar geeft geen krimp.
Speelman is meesterlijk verfilmd met het spel van licht en donker, verval, de ,,dikke lucht” van een conflict en toch ook nog de restanten van een liefdevolle relatie. Het feit dat er bij niet in gesproken wordt valt nauwelijks op. Alleen acteurs van zeer grote klasse slagen hierin En dat is met Speelman bewezen.
Recensent: Geert Gielissen
