Als de broers Thomas en Arne na jarenlange verwijdering een poging doen hun contact te herstellen, leidt dat tot een onherroepelijke clash tussen hun verschillende werelden. Thomas werkt als bankier, terwijl zijn broer Arne strijdt tegen uitwassen van het financiële systeem.

Voor mij is deze film een pleidooi voor het nemen van verantwoordelijkheid. Dat we niet langer machteloos toe kijken hoe we afstevenen op een volgende financiële crisis. Arne probeert dat door actie te voeren. Hij wil de mensen wakker schudden of – zoals hij in de film zegt – “iedereen die zijn kop in het zand steekt, er weer met zijn reet uittrekken”.

Arne is als een roepende in de woestijn. Hoezeer hij ook gelijk heeft, zijn links activistische stem wordt nog maar nauwelijks gehoord. Niet door de financiële instellingen, maar ook niet meer door ons, burgers. Wij hebben ons teruggetrokken en zijn nauwelijks nog te mobiliseren als het om onrecht gaat. De meeste mensen vinden het ook maar een ingewikkeld onderwerp en zijn de miljarden verslindende nationalisaties van de banken vergeten. Terwijl er na 2008 nauwelijks iets veranderd is. De bankiers met slechts wat extra regels en een gratuite eed waarin ze beloven ‘goed te zijn voor de klant’ denderen gewoon weer door.
De verandering zou van binnenuit moeten komen, van de mensen die voor de financiële instellingen werken. De Thomassen en de Heeks in ons verhaal die, verdoofd door carrièregeluk, in hun eigen comfortabele bubbel zijn gesoesd als het gaat over de gevolgen van hun werk. Ze willen niet zien dat zij daar verantwoordelijkheid voor dragen. Of zoals Heek het verwoordt: “Ik ben slechts een schakel.”

Thomas zit klem tussen broer en bank. Eerst probeert hij het nog zo te organiseren dat hij er zonder kleerscheuren vanaf komt, maar door toedoen van zijn broer en Heek komt hij tot inzicht en neemt hij op onverwachte wijze zijn verantwoordelijkheid. Hij betaalt uiteindelijk de prijs voor het gelijk van zijn broer.