Recensie: Verre Vrienden
De eenzaamheid in een grote stad
Verre vrienden zijn de drie vrouwen uit dit verhaal eigenlijk niet, zoals de titel wel doet vermoeden. Machteld, Ans en Lise wonen toevallig in hetzelfde huis in de Javastraat in Amsterdam, maar hun levens hebben niets met elkaar te maken. Zo lijkt het in ieder geval op het eerste gezicht.
Ans werkt ’s nachts als receptioniste in een hotel en knutselt overdag liefdevol aan haar poppenhuis. Machteld heeft een vriendje, maar is elke nacht op zoek naar nieuwe mannen die ze mee naar huis neemt en waarvan ze naar de seks polaroidfoto’ s maakt. Lise komt uit Duitsland en is net in Amsterdam komen wonen om voor haar verleden te vluchten en haar prille zwangerschap te beëindigen.
Wat deze drie vrouwen verbindt is niet alleen het huis waarin ze toevallig allemaal wonen, het is de eenzaamheid in hun leven. Onbewust hebben ze allemaal te kampen met dezelfde problemen; het alleen-zijn in de grote anonieme stad, verlopen of aflopende relaties en de veranderingen die een kind in je leven teweeg kan brengen. De verschillende verhaallijnen zijn door een slimme montage en opbouw zo met elkaar verstrengeld dat de kijker zonder moeite tegelijkertijd naar deze drie vrouwen in hun eigen wereldjes kan kijken, zonder de draad kwijt te raken.
Helaas kan regisseur Marleen Jonkman het niet laten om bepaalde clichés aan te halen. Zo spreekt de Duitser tegen iedereen uitsluitend Duits, of ze haar nou begrijpen of niet, en zijn het natuurlijk allochtone jongens die haar op een dag overvallen. Wat deze One Night Stand aflevering desondanks de moeite waard maakt, is de aan poëzie grenzende teerheid waarmee deze drie vrouwen geportretteerd zijn. De eenzaamheid is bijna letterlijk voelbaar wanneer Lise met de tram door Amsterdam rijdt, Ans midden in de nacht servetjes in zwanen en bloemen verandert of Machteld alleen op bed ligt en dan maar een foto van zichzelf maakt. Elke vrouw heeft haar eigen verhaal en geschiedenis waarvan we weinig te weten komen, maar de kleine hints, gestes en verloren blikken zijn voldoende om hun gevoelens te begrijpen en met hen mee te leven.
Ondanks de clichématige locatie op het eind weet de regisseur de stemming in de laatste scène te veranderen en de kijker wat hoop mee te geven. Alle drie moeten hun eigen pakje dragen, maar ondanks tegenslag blijven ze doorgaan en kunnen ze nog genieten van de kleine dingen in deze wereld. Op een grijze novemberdag misschien een hoopgevende boodschap.
