Recensie: Tunnelvisie
Negeren totdat het niet meer kan
Beklemmend, zo is de sfeer die je meteen in het begin van deze One Night Stand aflevering voelt en dat is ook het gevoel waarmee je achter blijft. Vanaf het begin is voelbaar dat er iets aan de hand is, dat er iets niet klopt, maar deze vage indruk wordt pas veel later bevestigd. De gesloten en een beetje verwaarloosd ogende Mira werkt bij een vuilstort als valkenier. De sfeer is alles behalve idyllisch. De verhouding met de andere werknemers is gespannen en dat wordt alleen maar erger als een van hen tussen het vuilnis een net geboren baby vindt, de navelstreng er nog aan, de ogen eruit gepikt.
Mira leeft in haar eigen wereld waarin alleen haar dieren voor haar van belang zijn. Alleen in omgang met haar valk Iris toont zij gevoelens, krijgt haar gezicht zachte trekken. Als de vogel naar een aanvaring met haar collega’s niet meer terugkomt, stoort dan ook haar schijnwereld in en ontvouwt zich langzamerhand het hele drama van de situatie. Waarom heeft Mira steeds buikpijn? Wat is er vorig jaar gebeurd tussen haar een oud-werknemer Jeffrey? En waarom wordt haar shirt steeds nat bij haar borsten? Stukje bij beetje vallen alle puzzelstukken op hun plek en wordt duidelijk dat Mira iets verschrikkelijks is overkomen. Zo verschrikkelijk dat zij de herinneringen eraan heeft uitgeschakeld. Zolang het kon, totdat er geen ontkomen meer aan is. “Wat een valk niet ziet, dat bestaat voor hem niet.” Dit is niet alleen haar beschrijving van de vogel, maar lijkt tegelijkertijd ook haar eigen levensmotto. Misschien is dit ook de reden waarom ze zich zo verbonden voelt met het dier.
Alle relaties en personages blijven in deze film een beetje vaag. De kijker krijgt geen informatie over gebeurtenissen en details ontbreken. Desondanks weten de hoofdpersonages wel een duidelijk gevoel over te brengen. De onzekerheid van de slechthorende buurjongen Loek, de bezorgdheid van Mira’s baas, maar vooral haar proces van bewustwording behoeven geen verdere uitleg. Het is pijnlijk om te zien hoe deze vrouw ingehaald wordt door haar verleden en geen andere uitweg ziet dan een drastische daad. Regisseur Stefano Odoardi weet de gevoelswereld van zijn personages door lange shots en slim gebruik van geluid en close-ups dichtbij te brengen. Actrice Sanneke Bos verbeeldt overtuigend de psychologische veranderingen in Mira, haar ogenschijnlijke kilte en afstandelijkheid die omslaan in volledige onzekerheid en wanhoop.
Gelukkig zit er ondanks alle zwaarte van de vreselijke situatie ook nog een lichtpuntje in deze film. Buurjongen Loek weet op het eind zijn angsten te overwinnen en vangt valk Iris, zoals Mira hem heeft geleerd. De schuchtere glimlach op het gezicht van de jongen na dit succes maakt de fatale afloop weer een klein beetje goed.
