Recensie: Overmorgen
Het komt altijd anders dan je denkt
Helemaal losgaan op het eindexamenfeestje, romantisch zoenen op een boot met de eerste grote liefde en dan thuis nog even zusje Senna instoppen. Een momentopname uit het leven van Thijs. Hij is klaar met school, geniet van de nieuwe vrijheid, maakt grote plannen voor zijn toekomstig studentenleven met zijn beste vriend in Rotterdam. Thuis zorgt hij voor zijn zusje als moeder het even te druk heeft en vindt dit allemaal prima. Hij houdt van zijn zusje en hij houdt van het leven. Lekker zeilen in de mooie boot die hij van zijn vader heeft gekregen.
Ondanks deze onbevangen scènes voelt de kijker al snel dat er iets in de lucht hangt. De overduidelijke titel Overmorgen was hier niet eens voor nodig geweest. Thijs moet net iets te veel de vaderrol in het gezin vervullen. Het wachten op de bus en later op de vader duurt net iets te lang.
Als de jongen hoort dat zijn vader in het ziekenhuis is opgenomen, is hij stom verbaasd. Niemand heeft hem iets verteld. Wat er dan gebeurt, maakt duidelijk hoe moeilijk het voor Thijs is om een plek te vinden tussen twee gescheiden ouders, in het nieuwe leven van zijn vader en in de nieuwe fase van zijn eigen leven. Hij probeert zich sterk te houden, door te gaan met waar hij mee bezig was, maar dat wordt steeds moeilijker. Ineens is hij geconfronteerd met heel andere problemen dan de inrichting van zijn nieuwe studentenhuis. Zijn rol als sterke grote broer en zoon dreigt af te brokkelen en hij vlucht.
Naar de boot van zijn vader, dat de rode draad van het verhaal lijkt te zijn. Als het enige dat Thijs verbindt met zijn vader, als toevluchtsoord wanneer hij niet verder weet, en als hoofdrol in de mooiste vriendendienst die Thijs’ beste vriend hem op het eind bewijst.
Regisseur Natasja André de la Porte weet de veranderingen in het leven van de jonge protagonist met intieme camera-instellingen en mooie sobere shots heel dichtbij te brengen. In confronterende close-ups ziet de kijker de worstelingen van de protagonist, de pijn die hij probeert te verdringen, maar die toch naar boven komt. Juist doordat grote dramatische scènes vermeden zijn, komt zijn innerlijke worsteling zo dichtbij. Het zit hem in het detail. De manier waarop hij helemaal overdreven begint te dansen, de tranen die heel langzaam over zijn wang rollen, de kleine veranderingen in zijn gezichtsuitdrukking die in één lange shot zijn gefilmd. Het contrast met beelden van het uitgestrekte zomerse landschap versterkt dit effect. De grote wereld, tegenover de chaos in Thijs zelf. Het onverwachte kan je altijd overkomen, lijkt de regisseur met dit verhaal te willen zeggen. Je kunt nog zo veel plannen maken, vaak komt het toch anders dan je denkt.
De jonge acteur Houk van Warmerdam zet zijn personage overtuigend sympathiek neer. De kijker voelt met hem mee, voelt zijn enthousiasme en zijn liefde voor de mensen om hem heen en voelt zich beklemd als hij ziet hoe deze wereld uit elkaar valt. Samen met de gevoelige en heldere cinematografie levert dit een aangrijpend portret van een jongen die zich ineens geconfronteerd ziet met een onverwachte wending in zijn leven.
